ANGKIN - CHAPTER 4

 

CHAPTER 4

Barrio Kanto Tiño

SAMUEL

"MA! RIMAAAR, awww! Kamukha mo si Corazon. Syempre! Syempre nanay mo yon!

MA...riMAR..

MA...riMAR..

Kamukha mo si Corazon, syempre syempre. Nanaaaay mo yooooooooooon.....!!!!!!! Fukemo!" Naririnig ko ang isang tinig na kumakanta na hindi ko maintindihan.

"Marco Polo, tigil tigilan mo na nga ang pag kanta mo at nakakaturete sa tenga, ang panget panget naman ng boses mong hayop ka, iniiba mo pa ang mga lyrics! Punyeta ka!" Tinig din ng isang bata na narinig ko. Mukhang naasar na ito.

Nag mulat ako ng mata, sumabog ang liwanag sa paningin ko.

Nang makapag adjust na muli ang mata ko ay tumingin ako sa paligid. Napag masdan ko ang lugar kung nasaan ako. Narito ako sa dalampasigan malapit sa may kweba na nasa gilid ng dagat.

Pinakaramdaman ko ang sarili ko. Ramdam ko ang sakit ng katawan ko at pag kauhaw ko sa lalamunan. Nanginginig na din ang aking katawan sa lamig, bunga ng basa kong kasuotan.

Sinubukan kong tumayo sa pag kakadapa ko. Subalit, hindi ako makagalaw ng maayos dahil sa sakit ng katawan ko, sinubukan ko din ang mag salita pero nahihirapan ako, dahil na rin sa pag katuyo ng lalamunan ko.

"Inggit ka lang, dahil ako si marimar! Lumaki sa tabing dagat! Pulgoso, halika nga dito" Sabi pa nung tinawag na Marco Polo.

"Gago, hindi ako aso hayop to!. Sumbong kita dyan sa itay mo, Marco Polo sige ka." Rinig ko pang sabi din ng isa.

"Aaaaarrrggghhhhh.. Bakit nyo ba ako tinatawag sa buo kong pangalan. Shutainames nakakadiri! Isa pang tawag nyo sa akin nun, ipapakulam ko kayo! Ipapakulam ko kayo!" sigaw pa ng boses.

Kaya sinubukan kong sumigaw din para matulungan nila ako.

"Tulooooooong!!!! Tulooooooong po!!! Please!!! Tulooooooong!!" Sa nanghihina kong boses ay may lumabas din na tinig.

"Teka nga, manahimik kayo. Parang.... Naririnig nyo ba yung tinig na yun?" Si Andrei

"Hindi!. Sheda! Pirena, wag ka ngang manakot!" Si Marco

"Tulooooooong!!!!!! Tulooooooong po!!!!!!" Sigaw kong muli.

"Gago, meron ngang boses. Hindi mo ba naririnig, Marco? Naalala ko tuloy na sabi ni Mamang Vicky, na may mga shokoy daw dyan sa kweba, baka kuhanin tayo. Mukhang doon nanggagaling ang tinig. Tara na bumalik na tayo kasi doon, Andrei." sabi ng batang takot na takot.

"Para ka naman tanga dyan, Alena. Hindi totoo yun at malamang tinatakot ka lang ni Ninang Vicky. Mas mukha pa ngang shokoy si ka Celso pero hindi ka natatakot. At isa pa, isa kang sanggre, hindi ka dapat natatakot agad, dapat matapang ka! kahihiyan ka sa ating mag kakapatid. Di ba Pirena?" Marco.

"Punyeta! Tigilan mo nga yang kakatawag sa amin ng ganyan, Marco! May mga pangalan kami, Tiradurin kita dyan, eh. Tara na nga, at mukhang doon nga nanggagaling yung tinig, malapit sa kweba."

Nakarinig ako ng mga yapak na papalapit sa akin.

"Oh hala. May bata! Jusko po may bata! May bata! May bata! Jusko pow may bataaaaa!!!" Sigaw ng malakas ng batang tinatawag na Marco Polo.

"Marco Polo! Manahimik ka, utang na loob! Naasar na ako sa'yo" Galit ng turan ng batang lalaki dito.

"Fine. May bata. Hala may bata. Ayun, may bata. Jusko may bata." Tinig ng bata na ginaya pa ata ang boses ni Jacklyn Jose sa pamaraan ng pag sasalita nito.

"Punyeta ka talaga, bahala ka nga dyan! Baka masapak lang kita" asar na boses na naririnig ko.

Lumapit sila sa akin at tinulungan nila akong maialis sa tubig. Tinihaya nila ako sa may buhanginan. Napag tagumpayan naman nilang gawin yun, kahit nahihirapan sila sa bigat ko.

"Bata, anong nangyari sa iyo? Bakit ganyan ang itsura mo at Bakit may sugat ka sa ulo" Tanong ng bata ding lalaki na seryoso. Eto yung tinig na narinig kong natatakot kanina.

"Malamang na aksidente sya, Alena. Sa tingin mo nag ba vlog sya jan?jusmio marimar." Sabi pa ng isang bata.

Napatingala ako sa kanilang tatlo, nakita ko silan nakapaligid sa akin bago ako sumagot.

"Hindi ko alam, basta na lang pag gising ko ay nandito na ako" Sagot ko sa tanong nito.

"Ano, sleep walking?ocean walking ganooyn? David Blaine ikaw ba yan?"

"Manahimik ka nga Marco! Ricos, madali ka. Puntahan mo si Kapitan Tutan, sabihin mo na may batang naanod dito sa tabing dagat, bilisan mo" Sabi nito sa batang nasa gilid nito.

Agad naman itong tumakbo patungo sa pupuntahan nito.

"Anong pangalan mo?ako nga pala si ANDREI at ito si" sabi ng batang lalaki at naputol ng sumabat ang katabi din nitong batang lalaki.

"Maria Mercedes ang pangalan ko, sa'king pamilya'y tumutulong ako. Nag tatrabaho ng kahit ano, sanay akong mag banat ng butoooooo" kanta nito kaya binatukan ito ng kaibigan nito.

"Puro ka kalokohan eh, sya si Mercedes este si Marco Polo. Punyeta pati ako nalilito sa'yo. Wag mo nalang pansinin yan, kasi naalog ang utak nyan nung sanggol pa lang yan, nahulog kasi sa imburnal yan. Kaya may pag kasaltik yan. Pero wala yang rabies" sagot sa akin ng nang ngangalang Andrei.

"Grabe ka naman, Andrei. It really hurts....

"Ha?" Tanong ni Andrei dito.

"Ang mag mahal ng ganito, kung sino pang pinili ko hindi makuha ng buo " sagot nung Marco Polo. Sumayaw bulate pa ito habang nakanguso. At ang dalawang kamay ay nakalagay sa itaas ng tenga nito.

Hindi ko tuloy napigilang tumawa sa kanya. Parang ang saya lang nito kasama. Napatingin tuloy sa akin ang dalawa sa pag tawa ko.

"Sorry, natutuwa kasi ako sa kanya. Ako nga pala si..." hindi ko mabigkas ang pangalan ko. Hindi dahil hindi ko maalala, kundi dahil naisip ko ang nangyari sa akin.

Napaiyak na lang muli ako at nakaramdam ng takot. Takot sa kung anong pwedeng mangyari. Si Daddy? At si Manang nasaan sya? Bakit ako napadpad dito? Anong lugar ito.

"Natahimik ka na. Teka ano nga ulit ang pangalan mo" tanong ni Andrei sa akin.

"SAMUEL JOSHUA, ako si Samuel Joshua." Sagot ko sa mga ito.

"Ang haba naman ng pangalan mo, ang hirap bigkasin. Pwede bang Samjo na lang. Para cool. Saka na kita bibinyagan kapag naayos na ang lagay mo. Sa ngayon Samjo na muna ang itatawag ko sa'yo"Sabi ni Marco Polo sa akin.

"Wag ka ng umiyak, tutulungan ka namin. At tsaka sabi sa akin ni Ninong, ang lalaki hindi dapat umiiyak tayo dapat ang nag papaiyak" Sabi ni Andrei sa akin.

Naalala ko tuloy si Kuya Philip. Ganon na ganon din kasi ang sinabi nito sa akin.

"Mabuti na lang, babae ako" sagot ni Marco Polo na ikinataka ko. Babae ba ito?

Mayamaya lang ay dumating na yung batang tumakbo kanina, may kasama itong matanda at may hawak pang dowsing rod sa dalawang kamay nito.

Mapayat. Nakabonet na itim, nakasalamin at madaming kwintas ang nakalagay sa leeg nito. May bigote din ito.

"Ayan na pala si kantutan eh. Kantutan dito po" sigaw ni Marco sa mga ito.

Nang makalapit ito ay itinapat sa akin ang hawak nitong dalawang manipis na bakal na parang chopstick at maging sa direksyon ng kweba ay itinapat din nito ang dala nito.

"May nararamdaman akong kakaiba. Kinikilabutan ako" Sabi nito. Habang nakapikit. Ng biglang.

"Prrrrrrrrrrrrrrrrrtttttt!"

Nakarinig na lamang kami ng malakas na tunog ng pag utot. Napatingin tuloy kaming lahat sa pwesto ni Marco Polo.

"Ay, sorry hindi ko na pigilan. Ang galing naman ni kantutan nalaman nya yun. Sige tuloy nyo lang Kapitan." sabi nito sa amin. Habang naka takip ang mga kamay namin sa ilong.

"Hindi ako nag punta dito para makipag away." Simulang Sabi ni Kapitan Tutan na muling napapikit.

"Kantutan, ano bang ginagawa nyo po?" Tanong ni Marco dito, dahilan para mag dilat ito at mapatingin kay Marco.

"Dyaske kang bata ka, KAPITAN TUTAN. Tutan! Hindi yung binabanggit mo! Masyado mong pinaikli, eh. Hindi tuloy ako makapag concentrate sa'yo, hinayupak ka!. Kakasama sama mo yan, sa ninang Vicky mo, kaya kung ano ano ang natutunan mong bata ka!" Singhal ng matanda dito.

"Kapitan Tutan, parehas lang din naman yun shortcut lang. Saka bakit ba ganyan ang ginagawa nyo, eh wala namang espiritu dito. Mukhang espiritu po oo, kayo po yun pero wala naman dito" Sagot muli ni Marco dito.

"Ay bastos talaga tong bata na ito. Eh, Bakit ako tinawag ng batang ito?Kung wala naman pala?nag titiktok pa naman kami ni Pareng Celso ng bombastic telefantastic." Sagot nito sa amin.

"Yuck!" Sabi pa nung Marco.

Hahambalusin sana nito si Marco ng mapag tanto nito, na nandito ako at bago lang ako sa paningin nito nung mapunta sa akin ang tingin nito.

"Hala! Sino ka? At Bakit may sugat ka sa ulo?" Sabi nito, binitiwan ang hawak nito at lumapit sa akin parang tignan ang kalagayan ko.

Nakita ko naman na dinampot iyon ni Marco at pinag laruan nito iyon.

"Takte kang bata ka, wag mong pag laruan yan. Baka sabihan ka..." naputol ang anupaman sasabihin ni Kapitan ng biglang mangisay si Marco, nag ala storm ang mata nito at nag tulo tulo ang laway nito.

"May God, Marco!"tarantang sabi ni Kapitan Tutan at akmang lalapitan nito si Marco ng biglang tumawa ang huli.

"It's a prank! Na prank kita Kapitan! Hahahahaha" Masaya pang sabi ni Marco kaya nag tamo ito ng matinding batok kay Andrei.

"Puro ka kalokohan. Eh kung atakihin yan si kapitan sa pinag gagawa mo. Ang pasaway mo, Marco. Puro ka biro" sabi pa ni Andrei dito.

"Jusko kang bata ka! Papatayin mo ako sa takot! Halika na nga kayo at dalhin na natin ito sa barangay ng magamot ang sugat nitong bata na ito" sagot ni Kapitan, tumalikod ito sa akin at naka posisyon na ipapasan ako nito sa likod.

Kaya naman sa tulong ni Andrei at Marco ay tumayo ako at agad na sumampa sa likod nito.

"Handa ka na ba bata?okay, wag ka malikot ah. One two three..hmmmppp.. aah! potek bubwelo lang ako. One.. two.... three..! Hhhmmmmmmmmmpppppppttt.."

Buhat nito sa akin pero hinihingal lang ito at di ako nito nabubuhat.

"Kapitan, mukhang Kailangan nyo ng mamahinga baka kunin na kayo ng langit pag pinilit nyo pang buhatin si Samjo. Kulay violet na po kayo. Kamukha nyo na si Barney, eh hindi nyo pa nga nabubuhat. Exercise din minsan." sabi naman ni Marco dito.

"Kami na lang, kapitan. Hoy Ricos tulungan mo nga ako dito, ilagay mo sa balikat mo ang isang kamay nya. Pag bilang ko ng tatlo, sabay natin syang alalayan mag lakad ah. Isa. Dalawa. Tatlo." Sabi ni Andrei at sabay nila akong inalalayan na napag tagumpayan naman nila.

Sinimulan na naming mag lakad patungo sa mga sinasabi ni Kapitan na barangay.

Sumunod naman si Kapitan Tutan sa amin. Hindi ko alam kung nasaang lugar ako pero nag papasalamat pa din ako at ligtas ako. Hindi rin maalis ang takot na nadarama ko at pag aalala sa Mommy ko.

Mabilis naman kaming nakarating sa barangay na sinasabi ng mga tumulong sa akin at dinala ako sa isang maliit na clinic doon. Simple lang ang Kubo pero masasabi mong malinis ito.

"Oh, Kapitan anong nangyari dito? Bunso?" Sabi ng isang lalaki ng makita nitong inaalalayan ako ng tatlong bata.

Agad naman ako nitong kinuha sa kanila at inihiga sa maliit na kama at mabilis na Chineck ang lagay ko. Kumuha ng parang maliit na flashlight at itinapat ito sa mag kabilaang mata ko.

"Bunso, hinahanap ka na ng Ate mo. Saan ka ba kasi nag sususuot? Kanina ka pa noon hinahanap." Tanong ng lalaki pag karaan kay Andrei habang inaasikaso nito ang mga sugat ko.

Kapatid ba nito si Andrei?

"Nag laro lang kami sa may dalampasigan, Kuya Roman kasama ang mga kaibigan ko." Rinig kong sagot ni Andrei.

"Wag ka ng umalis dyan baka saan ka na naman mapadpad. Sabay na tayo umuwe sa bahay nyo at nasa bukid pa sila Mama at Papa mo. Dun ka nalang mag lunch sa amin ng Ate mo." sagot ng Doctor dito.

"Sasama din po ba ako, Kuya Roman?" Tanong naman ni Marco dito.

"Nakarinig ka lang ng lunch, eh. Takaw mo talaga, hindi mo sinamang sabihin si Ricos?" Sabi ni Andrei dito.

"Eh, kanya kanya na to, saka kaya na nya ang sarili nya. Ano nga pala po ulam nyo, Kuya Roman?" Tanong muli ni Marco dito.

"Hindi ko pa alam, eh. Sige, sumama na din kayong dalawa. Wag na kayong gumala gala pa at sandali lang to" Sagot muli ng Doctor.

Nilalagyan na nito ng benda ang ulo ko. Nakangiti ito sa akin na para bang anak ako nito, kay gaan tuloy ng loob ko para dito.

"Ayan, okay na. Ano bang nangyari sa'yo at nag ka ganyan ka?mabuti na lang at kaunting sugat lang ang natamo mo. At mukhang wala ka naman ng malubhang lagay, liban sa mga yan. Basang basa ka din. Nasaan ba ang mga magulang mo?" Sunod sunod na tanong nito sa kin.

Napatingin lang ako dito. Gusto ko sanang sabihin sa kanya ang lahat pero maging ako ay hindi ko pa din talaga alam ang tunay na nangyari.

Hindi ako nag salita, dahilan para tapikin at guluhin lang nito ang ulo ko. Ngumiti ito sa akin.

"Kapitan, Tara usap po tayo sa loob. Dito lang kayo ah, may itatanong lang ako kay Kapitan." sagot ni Doc at iniwan kaming apat doon.

"Wala ka na din bang magulang? Parehas pala tayo, ako din wala ng magulang eh. Tita ko lang ang nag aalaga sa akin." tinig ng isang bata na nag palingon sa akin.

Ito yung bata na tumawag kay Kapitan. Hindi ko pa sya kilala.

"Ako nga pala si Ricos, sabi ni Marikit Samjo daw ang ngalan mo?" Dagdag pang sabi nito.

"Sino si Marikit" Tanong ko dito. Tinuro naman nito si Marco.

"Gago ka talaga, Ricos. Bakit mo sinabi? Baka isumbong ako nyan. Tatagain ko talaga yung alaga nyong manok na pula." Pag babanta ni Marco dito.

"Ay sorry, sikreto pala yun. Wag mo na lang isipin na sinabi ko yung pangalan nyang Marikit ah" sabi pa nito sa akin.

"Wag kang mag alala, magaling na Doctor si Kuya Roman. Sigurado ilang araw lang magiging okay ka na din" Pukaw ni Andrei sa akin.

"Masarap pa." Dagdag ni Marco. Paanong masarap?

Binatukan tuloy ito ni Andrei. Natawa lang ito. Nakakatuwa naman ang mag kakaibigan na ito. Parang ang saya lang nila kasama.

Mayamaya lang ay bumalik na si Doc Roman at Kapitan Tutan. Napangiti ako ng makita ko si Doc Roman.

"Tara na, halika na din muna sa bahay. Upang dun na kita maobserbahan. Magiging mag isa ka lang kasi dito kapag iniwan kita dahil ako lang ang Doctor sa barrio na ito" sabi ni Doc at inalalayan na ako nitong tumayo.

Nang mapansin nito na nahihirapan ako, ay kinarga na lang ako nito. Napayakap tuloy ako dito ng mahigpit. Mag ka parehas sila ni Kuya Winston. Mabait din.

Nag paalam na din ako kay Kapitan at nag pasalamat sa tulong nito sa akin kanina. Tumango lang ito at sumabay na din sa amin lumabas ng barangay.

Sabay sabay kaming pumunta sa bahay na sinasabi ni Doc Roman. Gawa ito sa kahoy, at simple lang din ito. Parang karamihan sa mga bahay na nadaanan namin ay gawa sa kahoy at dahon ang mga bahay.

Nasa may pintuan pa lang kami ng salubungin kami ng isang magandang babae, na hula ko ay asawa ni Doctor Roman.

"Oh, may take home ka na naman, Mahal?"Sabi nito sabay halik sa labi ni Doctor Roman.

"Oo, kailangan eh. Ayoko naman iwan ito doon. Saka itong tatlo na ito ang nag dala sa akin sa batang ito kasama si Kapitan. Ang gagaling ng mga batang ito kaya may chocolate itong tatlo sa akin mamaya, kaya wag mo ng pagalitan yang si Bunso. Ang mga bata ba? Kailan ang dating nila dito ng makilala na nila ang Tito nila." nakangiting sagot ni Doc Roman.

Nag sihiyawan naman sila Andrei, Marco Polo at Ricos ng marinig ng mga ito ang chocolate na ibibigay ni Doc Roman.

"Sa susunod na linggo, ilang araw lang sila dito dahil hindi naman sanay ang mga iyon dito. Kukunin din sila ng mama mo, babalik na din kasi tayo sa manila diba" sabi nito kay Doc Roman.

"Aalis na kayo, Ate?" Tanong ni Andrei dito. Bakas ang lungkot sa mukha nito.

"Oo, Bunso. Okay na kasi yung bahay na pinagawa namin doon at tapos na din ang research na ginawa ng Kuya Roman mo dito. Dadalaw naman kami dito wag ka ng malungkot" pag aalo ng Ate nito dito.

"May ilang linggo pa naman kami dito, Bunso. Sulitin na lang natin yun at mag swimming tayo sa isla. Sige na mag hugas na kayo ng kamay at kakain na tayo" Sabi naman ni Doc Roman dito na ginulo ang buhok nito gaya ko kanina.

Sumunod naman ang dalawa kay Andrei. Tapos nilapag ako ni Doc Roman sa pahabang upuan na may mahaba ding lamesa na yari sa kahoy.

Masaya kaming nag salo salo ng mga seafoods na hinain ng ate ni Andrei. Isda, hipon, crabs at tahong na ngayon ko lang nakain. Panay ang tawanan lang nila habang ako ay nakikinig lang at natutuwa sa mga kwento nila.

Pansamantala, nakalimutan kong may pinag dadaanan pala ako na mabigat. Kinupkop din muna ako ng mga magulang ni Andrei, habang nag papagaling pa ako.

Madalas tahimik lang ako at nag iisa. Hindi ko din kasi talaga alam ang gagawin ko. Kapag nasapit nga ang gabi ay tumatangis na lang ako ng tahimik.

Napag alaman ko na nasa maliit na barrio ako sa malayong isla sa Leyte. Ang Barrio Kanto Tiñio. Napapaligiran ito ng dagat maging bulubundukin sa pinaka gitna ay meron din ito.

Mayaman sa yamang dagat ang lugar na ito. Kaya naman pangingisda ang pangunahing ikinabubuhay ng mga tao dito. Pero hindi din naman sila papahuli sa yamang lupa. Dahil ang pamilya nila Andrei ay pag sasaka naman ang ikinabubuhay.

Madalas akong pilitin ni Andrei na sumama sa kanila, ako lang ang tumatanggi. Nang panay ang pag tanggi ko ay hinayaan na lang ako nito at di na inaya pa.

Makalipas ang dalawang linggo habang nakatanaw ako sa nag lalarong sila Andrei sa labas ng bintana, ay nahagip ng mata ko ang isang lalaki na hindi ko pwedeng makalimutan ang itsura. Dali dali akong lumabas ng bahay para habulin ito sa pag lalakad.

"Kuya Winston!!! Kuya Winston, ikaw nga!" Pag sisigaw ko at sabay takbo patungo dito. Yumakap ako ng mahigpit dito at napaiyak na lang sa labis na pangungulila at kasiyahan na din na nadama.

Hinayaan lang ako nito na yakapin ko sya. Ilang saglit pa ay humiwalay na ako ng yakap dito at napansin ko na napatigil sa pag lalaro sila Andrei at napansin ang ginawa ko. Tiningala ko si Kuya Winston.

"Kuya Winston, kumusta ka na?" Tanong ko dito matapos punasan ang mga mata ko. Nag tataka itong tumingin sa akin.

"Sorry bata, pero nag kaka mali ka ata. Hidni ako ang Kuya Winston mo." Sabi nito na labis kong ipinagtaka.

"Kuya, wag ka naman mag biro ng ganyan. Ikaw si Kuya Winston, eh. Ako ito si Samuel." pagpipilit ko pa din dito.

Umiling iling lang ito at doon na lumapit sa pwesto namin sila Andrei.

"Ninong Wesley, nakauwi na po pala kayo." Sabi ni Andrei. Napansin kong Wesley ang tinawag nito kay Kuya Winston.

"Oo, Bunso. Kakarating ko lang. Ikaw Marco, umuwe ka na at nandoon na din ang papa mo, may mga pasalubong yun sa'yo" sabi nito kay Marco.

"Yes, sana may barbie doll este baril barilan. Uwe muna ako Andrei. Maya na lang ulit" paalam nito sa mga kalaro.

Muling tumingin sa akin si Kuya Winston. Umupo ito para mag pantay ang taas namin. Nakabihis ito ng pang sundalo kaya nag tataka ako bakit ganoon ang kasuotan nito.

"Bata, pasensya ka na pero hindi talaga ako yung tinutukoy mo. Katunayan nga ay ngayon lang kita nakita. Pero kilala ko yung Winston na sinasabi mo." Sagot nito sa akin.

"Talaga po. Nasaan po sya??" Tanong ko dito.

"Kakambal ko sya at ang alam ko nasa Samar sya ngayon. Matagal ko na din yung hindi nakikita, malamang sya ang tinutukoy mo" sagot nito sa akin.

Kung gayon ay kakambal pala ito ni Kuya Winston. Nalungkot ako sa nalaman ko. Akala ko may tao ng tutulong sa akin pabalik kung saan ako nang galing.

Ginulo lang nito ang buhok ko at nag lakad na patungo sa tinatahak nito kanina.

"Kilala mo pala si Ninong Winston?" Tanong sa akin ni Andrei. Tumango ako dito.

"Matagal na yung wala dito, siguro mag tatatlong taon na, ang dami na ngang utang noon sa akin, paano mo nga pala nakilala si Ninong Winston?" nakangiti nitong sabi sa akin.

"Kaibigan sya ng Papa ko" pag sisinungaling ko na lang dito.

"Ganun ba. Nga pala pupunta ako sa bahay nila Kuya Roman, gusto mo bang sumama?ngayon kasi ang dating ng mga pamangkin ko. Para naman malibang ka, hindi yung puro ka na lang mukmok. Mga agiw lang ang nakaka usap mo dyan sa bahay, eh" sabi nito sa akin.

"Okay lang ako, Andrei. Salamat na lang" sagot ko dito.

"Ikaw ang bahala." Sagot nito at nag lakad na paalis.

Bumalik na ako sa bahay nila at umupo ulit sa dati kong pwesto na nakatanaw ulit sa bintana.

Gusto ko man maging mapalapit kay Andrei, ay hindi ko magawa. Naaalala ko kasi sa kanya si Sandro. Yung kaibigan kong nag traydor sa akin. Baka kasi maging katulad din sya ni Sandro pag nag tagal.

Kumusta na kayo si Mommy. Namimiss ko na sya. Namimiss din kaya nya ako. Hinahanap din kaya nila ko.

Nang gabi yung ay umiyak na naman ako ng palihim sa aming silid kung saan ay kasama ko si Andrei. Dito ako pansamantala natutulog sa kwarto nya.

KINABUKASAN.

"Andrei, bilisan mo na. Ang tagal tagal mo naman, eh" narinig kong boses ni Marco.

Nakiramdam lang ako kung ano ang nangyayari. Madilim pa sa labas, saan kaya patungo ang mag kakaibigan na ito.

"Wag ka ngang maingay, baka magising sila nanay. Andyan na" rinig kong sabi ni Andrei.

Mayamaya lang ay nakarinig ako ng pag bukas at sara ng pintuan. Sumilip ako sa bintana at nakita ko si Marco at Ricos na may mga dalang malalaking karton.

Ano kayang gagawin nila doon? Dahil na rin sa kursyonidad ay dahan dahan akong lumakad at sumunod sa kanila.

Medyo malayo ang nilakad namin paakyat ng bundok, puro mayayabong na puno ang nakikita ko, dumaan pa kami sa isang hanging bridge na nakakatakot lakaran at halos mag liwanag na ng makarating kami sa isang napakalaking puno.

Isa yung puno na kung saan ay may bahay na nakatayo sa tuktok nito. Manghang mangha ako sa nakita ko.

"Oh, ilagay nyo na lahat ng dala dala nyo doon at sisimulan ko ng mag hanap ng panggatong para makapag luto na tayo." Sagot ni Marco.

"Sama ako, Marco" sagot naman ni Ricos. Tumango lang si Andrei sa kanila.

Maingat pa din akong nag tatago sa likod ng isang puno habang naka silip sa gilid nito.

"Hanggang kailan ka mag tatago dyan, halika dito at tulungan mo ako" sabi ni Andrei pag karaan.

Halos mawindang ako ng marinig ko yun, ako ba ang kinakausap nito? Paano nyang nalaman na sinusundan ko sya.

"Alam kong kanina mo pa kami sinusundan, lumabas ka na dyan Samjo. Halika tulungan mo akong iaakyat to sa taas" sabi ni Andrei kaya nag pakita na ako.

Ngumiti ito sa akin at nauna ng umakyat sa puno. Hagdanan ito na yari sa lubid. Kaya naman sinundan ko na lang ito.

Iniakyat ko ang mga kahon na dala dala nila Marco kanina. Nang makaakyat ay sumilip ako sa bintana ng bahay at namanghang lalo sa nakita ko mula dito.

Tanaw na tanaw ko ang dagat mula dito. Napaka ganda ng makikita mong tanawin mula dito. Rinig na rinig mo ang mga huni ng ibon at higit sa higit sa lahat napaka sariwa ng hangin.

"Ang ganda noh. Mabuti naman at sumunod ka sa amin" sabi ni Andrei. Nakalapit na pala ito sa akin.

"Paano mong nalaman na sinusundan ko kayo?" Tanong ko dito pag karaan.

"Secret. Tara na at tulungan mo akong mag ayos ng daldala naming mga gamit." Sabi nito sa akin. Tumalima naman ako dito.

Pag karaan ng ilang minuto ay dumating na sila Marco at Ricos na may dalang mga pang gatong. Ngumiti sila ng makita ako. Para bang alam na nila na sumusunod ako sa kanila kanina pa.

Nag simula na silang mag pa apoy habang kami naman ni Andrei ay inilabas ang mga gamit na nasa kahon, gaya ng mga martilyo at pako at sinimulan kumpunihin ang bahay.

Marunong mag ayos si Andrei habang ako ay tita abot lang.

Isang oras din ang ginugol namin sa pag aayos bago kami tawagin nila Marco na luto na ang pag kain, saka lamang kami tumigil at bumaba na para puntahan sila Marco at Ricos.

Sa isang putol na puno inilatag nila Marco at Ricos ang kanilang nilutong pag kain. Ang galing mga bata pa sila gaya ko pero alam na ang mga ganitong gawain bahay.

Akmang kukuha na sana ako ng pagkain ng sawayin ako ni Andrei.

"Wag muna, hintayin muna natin yung iba" sabi nito sa akin.

Naguluhan naman ako sa sinabi nito. Hindi pa ba kami kumpleto? May iba pa bang kasama sila Andrei.

Nasagot lamang ang tanong ko ng makita ko ang tatlo pang tao na paparating.

"Andyan na sila." Nakangiting sabi ni Marco.

Isang batang babae ang kasama ng isa pang batang lalaki habang hawak nito ang isa pang lalaki.

"Ang tagal nyo naman?bakit ngayon lang kayo?" Tanong ni Ricos sa mga ito.

"Paano binugbog pa ng tatay nila itong si Kuya Nico. Ayan puro pasa nga sya" sabi ng batang babae.

Tahimik lang ang Kuya Nico na binanggit nito, may mga pasa nga ito at sugat sa mukha at braso. Tumayo si Andrei at may kinuha itong gamit sa bag na dala nito.

Lumapit ito sa lalaking si Nico at tinignan ang sugat nito at ginamot iyon gamit ang dala nitong medicine kit.

"Gago talaga yung, tatay nyo Isaiah. Walang kasing sama." Komento ni Marco.

"Sinabi mo pa, dapat iniiwan na yun ng nanay nila eh. Kawawa tuloy si Kuya Nico laging napag bubuntunan ng galit" sagot pa ng babae.

"Isaiah, may sugat ka din ba?" Tanong ni Andrei pag karaan.

"Wala, si Kuya lang. Salamat Andrei" sagot nito kay Andrei.

"Nga pala, sino sya?" Tanong ng batang babae at itinuro ako.

Tumingin sila sa akin lahat. Nahiya akong mag salita kaya si Andrei na ang sumagot para sa akin.

"Sya si Samjo, bagong kaibigan. Samjo, sya naman si Pam at Isaiah tapos ito si Kuya Nico kapatid ni Isaiah. Mga kaibigan din namin sila pero taga ibang barrio.

Tumango tango lang ako sa kanila. Pag katapos ni Andrei asikasuhin si Kuya Nico ay bumalik na ito sa pwesto nito at nag simula na kaming kumain.

Pansin ko na inasikaso muna ni Isaiah ang Kuya nito bago ito nag simulang kumain. Para ngang may sariling mundo yung kapatid nya. Nang mapansin naman nitong nakatingin ako sa mga kanila ay sinamaan lang ako nito ng tingin. Kya ibinaling ko na lang sa iba ang tingin ko.

Nang matapos kumain ay bumalik na kami sa taas ng puno ni Andrei para mag kumpuni muli ng mga butas doon.

Kahit paano ay nalibang naman ako sa pag tulong dito. Mag tatanghalian na ng mag desisyon kami na umuwi na ng bahay. Habang nag lalakad ay kinausap ako ni Andrei.

"Sasama ka ba ulit bukas?"tanong nito sa akin.

Ngumiti na lang ako dito at tumango.

Anim na araw na sunod sunod ang pag sama ko sa kanila. Kahit paano ay nakaka usap ko na sila pwera na nga lang kay Isaiah na hanggang ngayon ay asar pa din sa akin kaya iniiwasan ako nito kahit sa Kuya nito.

Hindi ako nito pinapansin at palagi lang itong nakasimangot sa tuwing makikita ako nito. Samantalang si Pam ay palagi akong nilalapitan at nakikipag usap sa akin.

Naging mas malapit din ako kay Andrei at Marco dahil palaging mag kasama ang mga ito kaya naisasama ako palagi.

Weird naman ang tingin sa akin ni Ricos kaya madalas kay Isaiah at Marco lang ito nakikipag usap.

Napag alaman ko din na may mental disorder ang Kuya ni Isaiah kaya ganoon na lamang ang pag aasikaso at pag protekta ni Isaiah dito.

Kahit paano ay nalilimutan ko ang pangungulila na nararamdaman ko. Nalulungkot din ako sa tuwing papasok sa hapon sila Andrei sa school at maiiwan ako sa bahay ng mag isa.

Isang umaga habang nag kukumpuni ako sa taas ng puno ay bigla na lang may sumigaw sa baba.

"Taaaa... ooo... pooooo! Tu..tu... tulong!" Sigaw nito na agad kong ikinasilip sa bintana. Laking gulat ko ng makita kong mag isa si Kuya Nico ay puro ito galos sa katawan at mukha.

Dali dali akong bumaba para puntahan ito. Wala kasi sila Andrei ngayon, kasama sila Marco at Ricos para kumuha ng mga dahon ng banahaw para itakip sa dingding ng bahay na ginagawa namin. Nasira kasi ito nung isang araw dahil sa lakas ng hangin.

"Anong nangyari sa'yo Kuya Nico?" Tanong ko dito.

Hindi ito mapakali at ilang beses nag pabalik balik sa akin. Tinuturo nito ang daan kung saan ito nanggaling.

"Doon.. isaaa.... yaaaaaaaahhhh.... Gu.... gul.... pi.... tu... tu.... long....saaaaammmm..... Jo!" Sabi nito na hirap na hirap sa pag sasalita at hinihila ang damit ko patungo kung saan ito nang galing.

Agad kong kinuha ang isang malapad na kahoy.

"Dito ka lang, Kuya Nico. Antayin mo sila Andrei. Pupuntahan ko lang si Isaiah." Sabi ko dito.

"Hindi!.... sa.. saaama.. Ni... co..." sabi nito na pilit pa din nag lalakad kasunod ko.

"Mag hintay ka dito. Ako ng bahala kay Isaiah." Sabi kong muli dito at pinaupo ito. Sumunod naman ito dahil sa sigaw ko.

Agad akong tumakbo at pinuntahan si Isaiah. May narinig akong nag sasapakan kaya agad akong nag tago sa may puno na malapit sa akin.

Isang matinis na sigaw ni Pam, ang narinig ko. Iyak ito ng iyak.

"Bitiwan nyo sya, mga hayop kayo!" Sigaw ni Isaiah.

Kitang kita ko kung paano ito suntukin sa tyan ng isang lalaki na triple ang edad sa amin. Duguan na ang mukha nito dahil siguro kanina pa ito ginugulpi.

Samantalang ang dalawang lalaki naman ang nakahawak kay Pam at mukhang ginagawan nila ito ng kahalayan.

Sa sobrang galit ko na naramdaman ko ay hindi na ako nag hintay pa ng pag kakataon, agad akong dumampot ng lupa sinugod ko agad ang dalawang lalaki na humahalay kay Pam.

Nagulat ang mga ito sa biglaang kong pag labas kaya naman hindi nito napag handaan ang ginawa ko. Agad kong isinaboy ang lupa na nasa mga palad ko noon humarap ang mga ito dahilan para mapuwing silang dalawa.

"Aaaaah... putang ina ang hapdi sa mata! Tangina ka!" Sabi ng isang lalaki.

Susugod sana sa akin ang isa pa ngunit naka handa na akong hampasin sya ng kahoy na dala ko. Hinataw ko ito ng malakas sa ulo dahilan pata matumba ito.

"Putang ina! Sino yun. Juan! Tangina tulungan mo kami." Sigaw ng lalaking hanggang ngayon ay hirap pa din makadilat.

Hinatak ko patayo si Pam, na puro galos at namumula na ang pisngi sa tinamong sampal nito. Maga na rin ang mata nito sa kakaiyak.

Patakbo na sana kami ng maharangan kami ng lalaking gumugulpi kay Isaiah.

"Tumakbo ka na, Pam. Wag ka ng lumingon basta tumakbo ka lang ng tumakbo, naiintindihan mo ba yun?"mariing sabi ko dito. Tumango naman ito at agad itong tumakbo.

Nang akmang hahabulin ito ng lalaking bumubugbog kay Isaiah kanina ay hinarangan ko ito.

"Subukan mo lang!" Sabi ko dito. Nakita kong naka tayo na si Isaiah kahit nahihirapan ito.

"Tang ina mo, ang tapang mong bata ka. Humanda ka sa akin, ikaw ang kakantutin ko pag nahuli kita" ngisi nito sa akin.

Kinakabahan man at natatakot ay tinapangan ko lang ang loob ko. Kailangan kong gawin iyon para sa mga taong tinuring akong kaibigan.

"Samjo! Sa likod mo!" Sigaw ni Isaiah.

Ngunit huli na ang lahat dahil pag talikod ko ay nadambahan na ako ng lalaki kaya hindi na ako nakagalaw.

"Tumakbo ka na, Isaiah. Bilisan mo!" Sigaw ko dito. Nag katitigan kami. "Takbo na!!!!!" Sigaw ko muli dito.

Tumawa naman ng malakas ang lalaking nag sabi na kakantutin ako. Nakita kong nag lakad na palayo si Isaiah.

Kahit paano ay nakahinga na ako ng maluwag, okay na din ito. Kahit paano nakagawa ako ng mabuti. Wala namang malulungkot kapag nawala ako.

Mag iisang buwan na din ako sa lugar na ito pero hindi pa din naman ako hinahanap nila Mommy. Siguro iniisip nila na patay na ako.

Kaya wala naman na akong dapat pang panghinayangan, ang importante nailigtas ko si Pam at si Isaiah na kailangan kailangan ni Kuya Nico.

"Tangina ka! Ang tapang mo. Pinuwing mo pa ako" tinayo nila ako at sinapak sa mukha. Halos mahilo ako sa lakas ng pag suntok nito.

Subalit hindi ko ipinakita ang takot sa mga mata ko. Kaya mas lalo lang nainis ang mga ito. Ilang beses nila akong pinaulanan ng suntok pero hindi ako nag pakita ng pag kasakit, tiniis ko yun.

Ngumisi pa nga ako sa kanila. Na madalas makita ko kay Andrei. Kaya naman mas lalong nainis ang mga ito at binugbog ako.

"Tang ina mo! Ang tapang mo ah! Hindi ko man lang makita ang takot sa mata mo! Tignan ko lang kung ganyan pa din yan kapag kinantot na kita!" Sabi nung lalaking nang gulpi kay Isaiah kanina.

Hinubad nito ang suot kong short ng marahas. Itinulak ako nito padapa sa lupa kaya naman mas dobleng sakit ng katawan ang nararamdaman ko.

Dumura na din ako ng dugo dahil sa labi kong pumutok sa makailang ulit na sapak ng kasamahan nito.

Dinuraan nito ang pwet ko, ramdam ko ang pag kabasa doon dahil sa laway nito. Ipinikit ko na lang ang mga mata ko sa nakaambang kahalayan na gagawin nila sa akin.

Nang akmang ipapasok na nito iyon ay nakarinig ako ng mga pag sigaw. At mayamaya lang ay bumulagta na sa gilid ko ang lalaking hahalay sana sa akin.

Maging ang isa pa nitong kasama ay nakabulagta na din. Pag dilat ko ng mga mata ko ay sila Andrei ang nabungaran ko.

May hawak na mga bato at kahoy ang mga ito. Agad ako nitong tinulungan makatayo at sa ng hihinang katawan ay niyakap ako nito.

"Good job, Samjo. Good job!" Sabi nito sa akin . Ramdam ko ang pag aalala nito at kabog ng dibdib sa boses at yakap nito.

Nang bitiwan at alalayan ako nito na masandal sa puno. Nakita kong pinag tulungang itali nila Marco at Ricos ang mga lalaki. Maging ang lalaking hinampas ko sa ulo kanina ay itinatali din ng mga ito kasama si Isaiah.

Nakahinga ako ng maluwag ng makita kong maging si Pam ay kasama nila at ligtas ito.

Doon na nag dilim ang paningin ko at nagising na lamang na nasa clinic na naman ako ng barangay Kanto Tinio.

"Gising ka na pala" sabi sa akin ni Doc Roman ng makita ako nito. Akmang uupo ako ng makaramdam ako ng pananakit ng katawan.

Nakita ko sila Andrei, Marco at Ricos na magkakatabi na nakaupo at tulog na tulog malapit sa kama ko.

"Pinapauwi ko na ang mga iyan, subalit ayaw talaga. Gusto daw nila na bantayan ka. Ang titigas talaga ng mga ulo ng batang ito." Nakangiting sabi nito sa akin.

Tumango lamang ako dito at ngumiti din. Naisip ko din kasi ang mga kalokohan na ginagawa nila lalo na si Marco.

"Ilang beses kong tinanong kila Bunso, kung ano ang nangyari sa'yo pero hindi nila sinasabi. Sikreto daw iyon ng barkadahan nyo. At malamang hindi mo din sasabihin sa akin ito. Tama ba?" Tanong nito sa akin.

Ngumiti ako at tumango dito. Ngumiti lang din ito at ginulo ang buhok ko.

"Mag kakaibigan nga kayo. Di bale, mas mainam na siguro yun. Siguro kailangan nyo ng matinding training para naman kung sakaling mapaaway kayo ay hindi kayo nabubugbog. Kakausapin ko si Wesley at Torento bukas bago kami umalis, para naman maturuan kayo habang bata pa" sagot nito sa akin.

"Aalis na kayo bukas, Kuya Doc Roman ?" Tanong ko dito.

"Oo, at ikaw pa talaga ang huling pasyente ko sa lugar na ito. Sana naman wag na kayong mag pasaway ng di kayo napa pahamak. Mag pahinga ka pa, at alam kong masakit pa ang buong katawan mo. Wag kang mag alala babantayan kita, kami pala" turo nito sa mga kaibigan ko na natatawa.

Sinunod ko lang si Doc Roman at ipinikit ang aking mga mata.

Swerte pa rin talaga ako. Kasi lagi ko natatakasan ang kamatayan. Palagi lang napapahamak pero nakakaligtas pa din. Siguro ito ang plano ng dyos sa akin.

Kinabukasan ay umalis na sila Doc Roman kasama ang asawa nito, hindi man lang ako nakapag paalam dahil may iniinda pa akong karamdaman.

Mabilis lang din lumipas ang araw dito sa Kanto Tinio. Nang gumaling ako pag katapos ng isang linggo ay isinama ulit ako nila Andrei sa sikreto naming tambayan.

"Halos gawa na ulit ang bahay ah. Ang saya naman at natapos nyo na ulit. At mas maganda pa ito sa unang kita ko" manghang sabi ko sa kanila.

Mayamaya lang ay nag si luto na ng makakaen sila Marco at Ricos. Sa edad tlaga nilang ito ang galing na nila mag luto ng ulam. Nakaka bilib.

Ilang saglit pa ay dumating na sila Kuya Nico, Isaiah at Pam.

Hinila muna ako ni Pam sa gilid at kinausap ng masinsinan, tumango na lang ako sa kagustuhan nito.

Hindi na namin pinag usapan pa ang nangyari, sinabi din sa akin ni Pam na wag ng ipaalam sa iba naming kaibgan ang dinanas nito. Tanging kami lang ni Isaiah ang may alam ng buong pangyayare.

Naging maayos na din ang pakikitungo sa akin ni Isaiah, kahit unang beses ulit naming kita ito matapos ang nangyari nung nakaraan linggo. Hindi na ito nakasimangot sa akin at nangiti na din.

Bago kami kumain ay nanalangin muna ng pasasalamat si Andrei. At inilabas ni Marco ang isang pitchel na may lamang juice. Inabutan kami nito ng isang baso at pinag lalagyan lahat iyon.

Maging si Kuya Nico ay binigyan din nito. Pomelo juice ito.

"Alam nyo ba na kapag ang mag kakaibigan daw ay sabay sabay na uminom ng sake, ay magiging mag kapatid na sila." Simula ni Marco.

"Saan mo naman nakuha yun?" Tanong dito ni Ricos.

"Nabasa ko sa komiks, pero wala tayo nun. Dapat nga lambanog ang nanakawin ko kay ka Celso pero nahuli ako ni Ninang Vicky, eh. Kaya itong juice na lang, bata pa din naman kasi tayo" paliwanag nito.

"Baliw ka talaga! Pero sige maganda itong naisip mo. Simula sa araw na ito, magiging mag kakapatid na tayong lahat. Kahit saan man tayo mag punta, saan man tayo makarating mananatili pa din tayong mag kakapatid." Sabi ni Andrei sabay taas ng hawak nitong baso.

Itinaas din namin ang mga baso namin at pinag dikit dikit iyon at sabay sabay uminom. Inubos namin lahat yun bago ibinaba sa lamesa.

"Punyeta! Bakit ganoon ang lasa Marco?" Sabi ni Andrei.

"Gin bulag ito. Ninakaw ko sa tatay ko, wag na kayo maarte." Sabi pa ni Marco.

Kwentuhan lang kami at tawanan. Sobrang saya ko dahil nag karoon ako ng mga kapatid. Kapatid ng higit pa sa dugo ang turingan. Hindi gaya nung sa amin ni Ate Eliza.

Nag laro din kami ng hide and seek at kung ano ano pa, sobrang saya ko lang ng araw na yun. Hindi ko iniintindi ang problemang darating sa akin.

-----------

Makalipas pa ang isang buwan. Dumating ang mga pamangkin, Ate at Bayaw ni Andrei. Sila Kuya Jack at Ate Ara.

Pansamantala silang tumira kasama namin. Naging parang pamilya ko na din sila dahil halos hindi naman nag kaka layo ang mga edad namin.

Madalas pa rin akong tanungin nila Andrei at ang mga magulang nito kung may mga magulang pa ako o kung naalala ko na ba ang lahat ng tungkol sa pag katao ko.

Palagi pa din ako nailing at nag sisinungaling sa kanila.

Natatakot kasi ako sa kung ano ang gawin sa akin ni Daddy kapag nalaman nyang buhay ako, kaya kahit gusto kong sabihin kay Andrei at sa mga kaibigan ko ay minabuti kong ilihim na lang.

Hanggang sa ang mga araw, linggo ay naging buwan at isang taon ang lumipas simula ng araw na matagpuan ako nila Andrei.

Isang araw habang abala ako sa pag hihiwalay ng bigas sa bilao, ay napansin ko ang tatay ni Andrei na nag babasa ng dyaryo. Naagaw ng pansin ko ang isang larawan ng pamilya sa harap nito.

Dali dali kong nilapag ang hawak kong bilao at nilapitan ang tatay ni Andrei.

"Oh, Samjo bakit?" Tanong nito sa akin ng mapansin nitong lumapit ako dito.

"Tay, pwede ko po bang makita yung nasa harap ng dyaryo na binabasa nyo. Parang may naalala kasi ako dyan, eh" sagot ko dito.

Agad naman nitong inabot iyon sa akin. Nang makita ko iyon ay halos gumuho ang mundo ko. Umiyak na lang ako ng basta basta kaya naman nataranta si Tatay.

"Samjo, anong nangyari sa'yo??? May naaalala ka na ba?" Nag aalalang tanong nito sa akin.

Tuloy tuloy lang na pumatak ang mga luha ko sa mata. At mayamaya pa ay hindi ko na nakayanan pang humagulgol sa sobrang sakit na aking naramdaman.

Nabitawan ko ang dyaryo at bumagsak ito sa lapag. Dali dali namang pumasok si Andrei at ang nanay nito.

"Anong nangyari, Tay? Samjo, Bakit? Anong nangyayari sa'yo?" Tanong agad sa akin ni Andrei ng makalapit ito.

"Hindi ko alam, basta na lang sya nag ka ganyan ng makita nya itong nasa harapan ng dyaryo" sagot ni tatay kay Andrei at sa asawa nito.

Kinuha iyon ni Andrei at binasa ng malakas.

"Pamilya Acosta, nakauwi na galing America. Dalawang anak ipinakilala na sa public." Rinig kong basa ni Andrei sa dyaryo.

Ang pamilya ko, hindi man lang ako nagawang hanapin. Ang Mommy ko bakit nasa wheelchair. At sino yung bata na kalong kalong ng Daddy ko?

"Samjo, kilala mo ba ang mga ito?ikaw ba to? Bakit parang hawig mo?" Tanong sa akin ni Andrei.

Hindi ko na silang nagawang sagutin dahil maging ako ay hindi ko alam ang sagot sa tanong nito.

Sino ang taong nag papanggap na ako??

Itutuloy...

PREV: ANGKIN 3     NEXT: ANGKIN 5

--------

Sensya na guys, kung ito ang iupdate ko. Hindi ko alam bakit ito din ang nasa utak ko lately eh. Baka kasi mawala pa sya kaya sinulat ko na.

Kumusta pala ang araw nyo? Naway naging panatag din at ligtas gaya ng sa akin.

Nag pahinga lang din ako ngayon araw, sinulit ko ang restday Hahahaha. Wag kayong mag alala nag dadraft na ako ng SABIK at TAKSIL. Abangan nyo na lang hahaha.

Nga pala paki suportahan naman ang story na ito. The one that didn't get away ni @MonsterTucker hindi nyo yan pag sisisihan. 😉i

Muli po, mag ingat palagi ang lahat at wag na wag kalimutan ang manalangin.

Dating gawi, pag may mali paki tama na lang. Salamat.

kritikoAPOLLO