TAKSIL - KABANATA 16

 

Kabanata 16

"Poot na Sumiklab."

 

Richard

"Sorry, Babe. Kasalanan mo rin naman kasi ang lahat ng ito. Ikaw ang nag udyok sa akin para lokohin ka, di ba. Hanggang ngayon nga nakakaramdam ka pa rin ng matinding libog, habang nakikipagtalik ako sa iba. Kagagawan mo ang lahat ng ito." Sabi ni Emmet sa akin habang patuloy nitong tinitira sa pwet si Stephen.

"AHHHhHhHHHhHHHh.. Fuck..! S-Sweety. Give me more..! Uuuggghhh.. Putang ina.. AHHHHHHHhhhhHhhh... I-Ibigay mo sa akin ang kantot na hindi kailanman mararanasan ng putang ina na talunan na yan. AHHhHHHhHHHHhHHhh… Shit..!” Pang mamata pa sa akin ni Stephen.

"Wala naman kasing kwenta ang putang ina na yan, Stephen. Wala ngang kaibigan yan sa school. Ako lang ang nag tyaga. Saka sino ba ang gugustuhin na maging kaibigan ang loser na gaya niya. Hello, ang panget nya. Hindi pa marunong magpaligaya sa kama. No wonder iniwan siya ni Papa Emmet. Hahahaha" Tawa ni Endrick.

"Tama ka dyan, Friend. Unang kita ko pa nga lang dyan ay kumulo na agad ang dugo ko. Balak pang landiin si Christof ko. Tang ina. Putang ina ka, hindi mo yun makukuha. Hindi ako papayag." Sigaw naman ni Timmy sa akin.

"Ang sweet pa nila ni Emmet noong bumisita pa yan sa party ko. Confident na confident na mahal na mahal sya ni Emmet at hindi magagawang lokohin. Ano ka ngayon, Bakla ka. Ilang beses na akong nakantot ng boyfriend mo. Loser talaga ang gago. Hahaha." Pang uuyam pa ni Peter sa akin.

Tawanan sila ng tawanan habang ako ay nakatali sa upuan. Iyak ng iyak. Gusto ko ng tumakbo pero hindi ko magawa dahil sa higpit ng pag kakatali nila sa akin. Awang awa na ako sa sarili ko.

Maya Maya ay lumitaw ang imahe ng Mama ko. Lumapit ito sa akin. Akala ko ay kakalasin ang pagkakatali ko at tutulungan ako nito. Hindi pala. Kasama pala ito sa manlalait sa akin.

"Kasalanan mo ito Anak. Pati ako nadamay sa kagagawan mo. Sa kabobohan mo..! Pero dapat din pala akong mag pasalamat sayo. Kung hindi dahil sayo hindi ko makakamit ang tunay na ligaya sa feeling ni Bert. OhhhhhhHhhhHHhhhhhhhhhhhhh.. Ang sarap. S-sige pa Bert, ipasok mo sa puke ko yan burat mo ng matindi. Oooooohhhhhhhhhhhh.. Puta.. Ang sarap sarap. OooHHhHhHhh"

Kita ko kung paano tumirik ang mata ni Mama habang naka sakay ito sa hubad na katawan ni Kuya Bert. Nasa ilalim pala nito ang lalaki. Habang walang awa itong kinakasta.

"Itigil niyo yan..! P-Parang awa nyo na..! Tama na.. Itigil niyo na yan.. Please.." Sigaw ko pero patuloy lang sila sa mga ginagawa nilang lahat.

Hirap na hirap na ako at hindi makahinga pero mas lalo lang ako nahirapan ng makita ko sila Christof at Pietro.

Nakahubad din na nakatali parehas. Habang ang mga alipores nila Stephen ay walang sawa hinihipuan ang mga hubad na katawan nilang dalawa. Tapos sa baba ng mga burat nito ay chinuchupa ito nila Endrick at Timmy

"AHhHHHhHHHhHHHhh.. Fuuuuccckkk..  Ang sarap.. Uuuggghhh. Shit. AHHhHHHHHhHHHHhhhh.. Ang husay mong chumupa. Fuck." Ungol ni Pietro at halatang nasisiyahan sa ginagawa na pag chupa ni Endrick sa tigas na tigas nitong burat.

"O-Oo nga.. AHHhHHHHhHHHHHhHh.. Shit..! Kung alam ko lang na ganito pala sila kagaling.. Dati pa lang ay kinaibigan ko na sila. Shit..! AHHhHHHhHHHHhh.. G-Ganyan nga Timmy. Uuuuggghhh. I-Isubo mo ng buo ang burat ko.. Putang ina. AHHhHHHHHhH. Iyong iyo lang yan. AHHhHHHHhHHHHhh… Fuck.. Saraaaap.." Ungol naman ni Christof.

Nakatingin ang dalawa sa akin at nakangisi. Habang patuloy na umuungol sa kaligayan na nadarama nila.

"Anong feeling, Richard. Anong feeling na ang dalawang natitira mong karamay ay iniwan ka rin? Hahahaha. Tang ina ka kasi ang malas mo. Wala kang kwentang tao. Dapat sayo mamatay na lang eh. Tutal wala naman ng nag aalala sayo. Lahat ay iniwan ka na. Hahahaha. TALUNAN ka talaga." Sabi ng nasa tabi kong si Cassandra.

Lahat sila ay sabay sabay na tumingin sa akin at tumawa ng malakas. Ang mga mata nila ay parang tuwang tuwa pa na nahihirapan ako.

"Masaya ka ba, Richard.  Yan ang bunga ng kalibugan mo. Malibog ka kasing bakla ka. Hahahahaha. Hindi ka nakuntento. Nakakadiri ka. Kasalanan mo ang lahat ng nangyayari ngayon sayo. Kaya wala kang dapat sisihin, kundi ang sarili mo lang. Hahahahaha. Hindi ba S-Sweety" Sabi ni Stephen sa akin.

"Oo nga. Mabuti na lang at nakilala kita Sweety. Naging masaya tuloy ang buhay ko. Kahit nasayang ng dalawang taon ay ayos lang, at least ngayon masaya na ako. Kuntento na sa piling mo. Kaya salamat at I love you, Sweety." Madamdaming sabi ni Emmet at hinalikan nito sa labi si Stephen ng marubdob.

"Hindi yan totoo, Emmet.. Emmet. Emmet...! Putang ina nyong lahat...! Putang ina nyo. Mamatay na kayong lahat. Hayop kayo. Mga hayop kayooo..!" Sigaw ko ng malakas habang umiiyak sa ginawa nila sa akin.

Sigaw lang ako ng sigaw hanggang sa magulat na lang ako ng may mga mahigpit na yakap akong nadama.

"Sshhhhh.. Tama na, Please. Nandito lang kami. Magiging okay din ang lahat, Richie boy. Nandito lang kami. Hindi ka namin iiwan. Hindi ka namin pababayaan. Hindi ka na mag iisa pa." Tinig ni Pietro na nag pagising ng diwa ko.

Panaginip lang pala ang lahat. Subalit hindi man lang naibsan noon ang sakit na nararamdaman ko. Sobrang sakit nun. Sobra.

Masaganang luha lang ang dumaloy sa aking mga mata. Anong nangyari at buhay pa pala ako? Nasaan ako?

Narinig kong bumukas ang pintuan ng aking silid at bumungad doon ang katawan ni Christof at ang isang Doctor na kilalang kilala ko.

Binitiwan ako ng yakap ni Pietro at agad lumapit sa akin si Doctor Roman. Ang lalaking nagligtas ng buhay ko, noong binalak kong magpakamatay. Iniligtas rin ako nito nung maaksidente naman ako sa bisikleta.

Chineck nito ang lagay ko. Gamit ang stethoscope nito. Tahimik lang akong lumuluha habang abala ito sa pag tingin sa ibat ibang parte ng katawan ko. 

Nang makita nito na ayos lang naman ako ay pinag masdan ako nitong mabuti. Ginulo ang buhok ko at nginitian ng may pang unawa.

"Bakit buhay pa ako, Doc? Sana hindi na lang ako nagising pa. Sana namatay na lang ako. Hindi ko na kasi kaya pa ang sakit. Sobrang sakit na. Pagod na pagod na akong mabuhay." Umiiyak na sambit ko rito.

"May dahilan ang lahat kung bakit nandito ka pa sa mundong ibabaw na ito, Richard. Kung bakit hindi pa natatapos ang paglalakbay mo. Alam kong dumaraan ka sa napakasakit na yugto ng buhay mo ngayon. Pero sana tatagan mo lang ang loob mo. Matatapos din ang lahat ng ito. Magiging okay din ang lahat. Mag tiwala ka lang." Mahabang saad nito sa akin.

Malungkot na ngumiti lang ako dito. Mayamaya lang ay nag paalam na ito. Naramdaman siguro nito na wala ako sa mood makipag usap kahit kanino. Kaya naman binigyan ako nito ng espasyo.

Lumapit sa akin si Christof. Malungkot ang mga mata nito, maging si Pietro ay malungkot din. Ramdam kong naawa itong dalawa sa akin. 

"Wag nyo akong tingnan ng ganyan, Please. Wag nyo akong kaawaan. Ayoko ng ganyan pakiramdam." Sabi ko sa mga ito sabay yuko ng aking ulo.

"Nagkakamali ka, Richard. Hindi kami naawa sa'yo. Nagagalit kami sa mga taong gumawa nyan sayo at nalulungkot para sa sarili namin dahil hindi man lang naming nagawang tulungan ka. Hindi man lang namin inalam ang tunay nakalagayan mo." Sabi ni Christof sa akin.

Napatingala ako sa kanilang dalawa. Ito ang dalawang taong kailanman ay hindi ako hinusgahan. Bagkus ay pinahalagahan pa ako. Ang dalawang tao na nasa tabi ko ngayon. Hindi ako iniwan.

"Pwede bang humingi ng pabor sa inyong dalawa?" Tanong ko sa kanilang dalawa.

"Kahit ano, Richie boy. Gagawin namin. Sabihin mo lang" Sabi pa ni Pietro sa akin.

"Maaari bang iwan nyo muna akong dalawa. Gusto ko munang mapag isa. Kung maaari lang." Sabi ko sa mga ito.

Nag tinginan ang dalawa. Ramdam kong ayaw nila akong iwan, pero gusto ko talaga munang mapag isa at mag isip isip. Para maging maayos din ang pag iisip ko.

Nag tinginan muna ang dalawa at maya maya lang ay sabay din itong tumango.

"Kung may kailangan ka, nasa labas lang kami ni Panget, ah. Nandito lang kami at hindi ka namin iiwan. Kahit itaboy mo pa kami. Hindi kami aalis." Sabi pa ni Pietro na lalong nag pasikip ng dibdib ko.

"Sige maiwan ka na namin, Richard. Pakiusap, wag mo kaming itaboy. Kakampi mo kami, at tutulungan ka namin sa abot ng aming makakaya." Sabi pa nito bago ito sumabay ng labas kay Pietro.

Nang mag sarado ang pintuan ng silid na nakatalaga sa akin ay saka lang bumagsak muli ang luha na kanina ko pa pinipigilan.

Kahit anong sabi ko sa sarili ko na hindi na ako iiyak, lumuluha pa rin ako. Kahit anong sabi ko na hindi na ako masasaktan, patuloy pa rin akong nasasaktan. Naba balewala lang ang lahat ng iyon. Hindi ko natutupad palagi.

Hanggang kailan ba ako magiging ganito?

Kapag ba unti unti na akong nabaliw. Magiging sapat na ba yun. Hindi ko alam at hindi ko talaga maintindihan bakit kailangan danasin ko ang lahat ng ito.

Pa, kunin mo na lang ako. Hindi ko na kasi talaga kaya, eh.

Sa kakaiyak ko at kakaisip ay hindi ko na namalayan na nakatulog muli ako, sadyang sinasabi lang siguro ng katawan ko na mag pahinga muna ako. Ito na ang kumikilos para kahit paano ay maibsan ang sakit ng damdamin na nararamdaman ko.

Nagising lang muli ako sa tunog ng gitara at isang napaka gandang boses na kumakanta.

Hinga lang nang malalim

Kumapit lang sa akin

At huwag mo nang isipin

Ang sabi nila

Mga luhang pinipigil

Ibuhos lang sa akin

Ako'y mananatili

Sa iyong gabi

Nang mag dilat ako ng aking mata ay nakita ko si Christof malapit sa tabi ko, may hawak itong gitara at tinitipa nito iyon at kumakanta ng malumanay.

Samantalang nasa malapit lang din nito si Pietro, nakatingin at tahimik lang din itong nakikinig sa pag awit ni Christof.

Hindi nila ako napansin na gising na, kaya hindi na muna ako kumilos at pinakinggan lang din ang napaka gandang boses na pag kanta ni Christof.

Tumingin lang sa 'king mga mata

Tahan na mahal ko

Di na magbabago

Ang pag-ibig sa'yo

Nandito lang ako

Nandito lang ako

Nandito lang ako

Hindi ko sinasadya ay muli na namang lumuha ang mga mata ko. Hindi ko alam pero masyado akong naapektuhan sa pag kanta nito.

Hindi lahat ng nasugatan

Mali ang pinaglaban

Ako man ay nahirapan

Para sa'yo

Gagawin lahat ng kaya

Para lang mapatunayan ko

Na ika'y ipaglalaban

Pangako sa'yo

Parang nilikha ang kantang ito para sa akin. Para palakasin ang nanghihina kong pagkatao at puso.

O hawakan aking mga kamay

Tahan na mahal ko

Di na magbabago

Ang pag-ibig sa'yo

Tahan na mahal ko

Di na maglalaho

Ang pangako sa'yo

Nandito lang ako

Nandito lang ako

Nandito lang ako

"Wow..! Hindi ko akalain na ang galing mo pa lang kumanta, Panget. Akalain mo yun. Hahaha. Talentado ka pa lang hayop ka. Hahahaha." Komento ni Pietro kay Christof. Nakita kong namula ang pisngi ng lalaki sa pamumuri ni Pietro rito.

Tama nga naman ang mensahe ng kanta. May mga tao pa din na nandyan para sa akin, kahit tinalikuran na ako ng mundo.

Para pa ngang si Lord ang nakikipag usap sa akin, sa kantang iyon. Masyado akong nadala sa awit at mensahe na yun. Kaya naman napaiyak na naman ako ng labis.

Puta, puro na lang talaga ako iyak. Hindi ka pa ba nagsasawa, mata sa kakaiyak?

"Baliw..!" Sagot ni Christof at bigla itong napatingin sa pwesto ko. Nang makita nitong gising na ako at basa na naman sa luha ay agad itong lumapit sa akin.

Tumango ako dito. Lumapit din si Pietro at tinulungan ako nitong makaupo sa kama. Tinignan ko silang dalawa.

Nag palipat lipat ang tingin ko sa kanila, nakatulong din ang pag tulog ko at ang narinig kong pag kanta ni Christof para ma clear ang isip ko.

Matyaga lang ang dalawang lalaking ito na nag hintay sa sasabihin ko.

"Gusto kong malaman kung ano ang nangyari sa akin kagabi. Maari nyo bang ikwento sa akin. Handa na akong makinig." Tanong ko sa mga ito.

Nag tinginan muli ang dalawa bago tumango at salitan na ikinuwento sa akin ang mga pangyayari. Napansin ko lang na naging malapit na ang dalawa sa isat isa. Sa maikli lamang na panahon ay parang hindi sila dumaan sa bangayan noon.

Natuwa naman ako sa progress na meron sila. Napapansin ko din na nag bibiruan na ang mga ito, di gaya ng dati na parang aso't pusa kung mag away.

"Si Andrei, pala at ang mga kaibigan nito ang nag ligtas sa akin. Malaki pala ang utang na loob ko sa kanila. Palagi na lang akong inilligtas ni Andrei." Sagot ko sa dalawang ito.

Tumango lang ang mga ito. Napangiti ako dahil sabay na naman nilang ginawa yun. Parang hindi pa nga napapansin ng dalawa na ginagawa nila iyon. Na palagi silang nag sasabay.

"Alam nyo ba, kung paano ko makakausap si Andrei?" Tanong ko muli sa mga ito.

"Actually nandyan sya sa labas ngayon. Kausap ang Kuya Roman nya, yung Doktor mo. Galing sya dito kanina, kaya lang tulog ka pa kaya di ka na nya pinagising. Gusto mo tawagin ko sya?" Sagot ni Pietro sa akin.

"Maari ba?" Tanong ko dito.

"Oo naman, Richie boy." Sabi nito. Akmang lalabas na sana si Pietro ng pigilan ito ni Christof. Nagtataka naman itong napaharap dito.

"Sabay na tayong lumabas. Mukhang may pag uusapang importante ang dalawa. Tama ba, Richard?" Tanong nito sa akin. Ngumiti lang ako sa mga ito at nag pasalamat.

Pag kalabas ng dalawa ay siya namang pag pasok ni Andrei. Seryoso ang mukha nito.

“Gusto mo daw ako makausap?" Tanong agad nito sa akin ng makalapit ito. Pumikit muna ako bago ko ito sinagot.

"Oo, gusto ko lang sana mag pasalamat sa tulong mo sa akin. Na Kwento na sa akin nila Christof at Pietro ang nangyari. Maraming salamat. Ikalawang beses na itong sinagip mo ako." Taos puso kong pasasalamat rito.

"Hindi lang naman ako ang tumulong sayo, madami kami." Sagot sa akin ni Andrei at mariin ako nitong tinignan. Naiilang man sa pamamaraan ng pag kaka tingin nito ay hinayaan ko na lamang iyon.

"Mag papasalamat din ako sa kanila, pero gusto ko muna na ikaw ang unahin ko. May itatanong din kasi ako sayo. Pwede ba?" Tugon ko rito. Tumango naman ito.

"Ano yun?" Tanong nito sa akin.

It's now or never. I need them. Hindi ko ito kayang mag isa, lalo na ang dami nila Stephen. Sa koneksyon at tapang nito ni Andrei, tiyak kong matutulungan nila ako lalo na ito.

"Sinabi mo noon na kapag handa na ako at hindi na ako tanga. I text lang kita at ibabalik mo ang dating ako na sinira nila. Open pa din ba hanggang ngayon ang tulong na yun?" Tanong ko dito na wala ng paligoy ligoy pa.

Agad naman tumango ito sa akin. At binigkas ko na ang kanina pa tumatakbo sa isipan ko.

"Tulungan mo ako, Andrei. Tulungan mo ako na maging bagong ako, dahil ayoko ng bumalik sa dating ako. Na isang mahina at palagi na lang kinakawa at sinasaktan. Gusto ko ng mabago ang pagtingin ko sa sarili ko. Sana matulungan mo ako." Sagot ko dito habang unti unti na palang pumatak ang mga luha ko sa mata.

Nakita ko ang pag bakas ng galit nito at pag kuyom ng mga palad nito. Malamang naaawa at nagagalit din ito sa katangahan at sitwasyon ko. Pumikit muna ito bago nag salita.

"Wag kang mag alala, pagsisisihan nila na inagrabyado ka nila. Kahit hindi mo naman sabihin iyan ay tutulungan ka talaga namin. Inuumpisahan na nga namin. " Siguradong sagot nito sa akin. Kahit paano ay gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi nito.

Kinuha nito ang cellphone nito sa bulsa at may tinawagan na tao. Ilang saglit pa ay pumasok na ang lalaking nahuli ko na may ginagawang milagro sa CR noon at isang pamilyar na lalaki din ang kasama nito.

Mariing tinitigan ako ng lalaki at ngumiti ito sa akin.

"Hi, Senpai. Kumusta na? Ako nga pala si Mari este Marco. Natatandaan mo pa ba ako. Ako yung taong nakausap mo nung unang araw ng pasukan. Yung tinulungan mo." Umpisa nito. Doon ko pa lamang naalala kung bakit pamilyar ito sa akin.

"Oo, natatandaan ko. Mag kakilala pala kayo nitong si Andrei" Tanong ko dito at ngumiti lamang ito.

Si Samjo naman ang lumapit sa akin at inabutan ako nito ng panyo sa ikatlong pagkakataon. Hindi ko makalimutan ang name nito tuloy.

"Salamat, at ikaw si Samjo. Tama? Salamat sa palaging pag bibigay mo ng panyo sa akin, gusto ko sana ibalik sayo kaya lang palaging mali ang timing, eh" Sabi ko dito habang pinunasan ang mga luha na nag landas sa aking pisngi.

"Ayos lang, marami naman akong panyo. Boss, naeexplain mo na ba sa kanya ang mangyayari?" Tanong nito kay Andrei.

May pagka suplado din talaga itong tao na ito. Di mo tuloy maiisip na napaka bait nito sa unang tingin. Gwapo din kasi ito at mukha lang talagang masungit.

"Iexplain ko pa lang, gusto ko kasi na nandito kayong dalawa para may kasama akong mag explain sa kanya. Handa ka na ba, Richard?" Tanong ni Andrei sa akin. Tumango ako dito

"Handa na...!" Sagot kong siguradong sigurado.

"Kailangan mong mag training. Gusto kong matuto kang manapak ng mananakit sa'yo. Yung sapak na makakalimot ng pag katao" sagot ni Andrei sa akin.

"Ha? Kaya ko ba yun?" Tanong ko sa mga ito. Eh, lampa nga ako. Kaya nga di ako na attend ng P.E sa gym sa school.

"Kaya mo yun, gagabayan ka nitong si Marco at Samjo. Tiyak kong matututo ka kaagad. Kaya ka nga mag te training, eh." Sagot pa ni Andrei sa akin.

Nag dadalawang isip pa din ako sa Suhesyon nito pero tumango na lang ako, dahil alam nila ang ginagawa nito at naniniwala ako sa kakayahan nito.

"Kinausap na din namin si Christof at Pietro sa canteen nitong ospital kanina habang tulog ka. At gusto ko lang sabihin sayo na iba ang sinabi namin sa kanila sa totoong plano ko." Sabi pa nito na ikinalito ko.

"Meaning, pinag mukha namin silang tanga at kasali sa plano ni Boss. Well, technically kasama naman talaga sila, pero hindi gaya ng iniisip nila ang totoong plano namin. Part lang sila ng panlilinlang kumbaga." Paliwanag ni Marco sa akin.

Hindi ko pa rin talaga maintindihan ang lahat. Nang mapansin iyon ni Andrei ay tinanguan nito si Samjo at nag labas ito ng tablet sa bag nito at ibinigay iyon sa akin kasama ng headset at pinapanood nito sa akin ang nasa tablet nito.

Makikita sa video ang itsura nila Christof at Pietro, mukhang nasa canteen ang mga ito. At ito yata ang naging usapan nila na sinasabi sa akin.

Hindi ko alam kung paano nito nakuhaan ang dalawa ng hindi nalalaman na nakarecord pala ang usapan ng mga ito.

Nang matapos ko iyon mapanood ay napatingin ako sa kanilang tatlo. As in, yun ang gusto nitong gawin ng dalawa. Hindi ako papayag. Ayokong mapahamak pa sila. Saka ayokong akitin nila ang mga hayop na yun.

Magsasalita na sana ako ng pigilan ako ni Marco.

"Hindi talaga yan ang plano namin, tinest lang sila ni Boss kung hanggang saan ang kaya nilang gawin para sayo at mukhang mahalaga ka nga ghorl. Ang swerte mong hayop ka...! Dalawang malalaking burat ang nabighani mo. Sana All." Sabi ni Marco sa akin. Halos manlaki ang mata ko sa pag kabulgar na sinabi nito.

"Marco, nawiwindang sayo si Richard. Ayusin mo naman ang sinasabi mo. Pasaway ka talaga." Saway dito ni Samjo habang kinuha ang tablet na hawak ko at may kinalikot doon.

"O.A. Ngayon ka lang ba nakarinig ng burat? Im sure hindi, noh. Nakakita at naka subo ka na rin. Am i right? Hahahaha" Tumawa pa ito. Napaka casual lang ng pag kaka sabi nito. Nahihiya tuloy ako.

Hindi bagay sa lalaking lalaking itsura nito. Daig pa nito ang baklang kanal kung makipag usap. Well, siguro ganito lang talaga ito. Hinayaan ko na lang. Wala naman ako sa lugar para sawayin siya.

"So, kung hindi ito ang plano niyo. Ano ang tunay na plano?" Seryoso kong tanong sa mga ito.

Ngumisi lang ang mga ito at ipinaliwanag nila sa akin ang nabuo nitong mga plano.

"Seryoso kayo dun? Paano kung mabisto nila at mapahamak si Marco. At saka may ginagamit si Ulysses na paraan na basta basta ka na lang napapa sunod sa iuutos nito." Tanong ko sa mga ito. Maganda ang plano pero nakakatakot. Natatakot ako para sa mga ito.

"Wag kang mag alala, buo ang tiwala namin sa lalaking ito. Subok na subok na ito, matakaw lang talaga. Sa pagkain man o sa burat." Sagot ni Samjo sa akin.

“Wow. Makasaway sa akin magsalita ng burat kanina, ah.” Reklamo ni Marco dito. 

Natatakot pa rin ako sa mga naisip nito. Pero tama ang mga ito, kung mapagtatagumpayan namin iyon tiyak ang pagbagsak ng buong rainbow gang. Lalo na si Stephen.

"Sige, pumapayag ako." Sagot ko sa mga ito.

"Good. Nga pala. Gusto ko lang ipakita ito sayo." Sabi ni Andrei sa akin at ipinakita nito sa akin ang mensahe na natanggap nito.

Hindi ako nagulat sa mensahe, pero nagulat ako sa numero na nag text dito. Hindi ako pwedeng magkamali. Numero nito iyon, kabisadong kabisado ko yun.

Anong gusto niyang mangyari? Bakit niya iyon ginawa? Ano ba talaga ang nasa isip nito. Bakit ako nito tinulungan? Litong lito na ako sa kanya talaga.

Hindi ko tuloy sinasadya na naikuyom ko ang palad ko sa inis at pag kalito sa sitwasyon.

"So, i guess wala lang to. Anyway, ngayon din mismo ay ilalabas ka na namin dito sa ospital at pansamantala ka munang tutuloy kila Samjo." Sabi pa ni Andrei.

Tumango lamang ako kay Andrei. Masyadong Nagiging mabilis ang pangyayari. Napaka organized nilang tatlo, bawat maisip nila at bawat plano nila ay nasusunod talaga.

Umusbong tuloy ang paghanga ko sa mga ito lalo na kay Andrei. Iba sya sa nakilala ko. Ibang iba.

Mayamaya pa ay pumasok na sila Christof at Pietro, ipinaalam na lalabas na ako dito. Ngumiti lang ang mga ito at sumama din sa kung saan ako mag tutungo.

Nang maayos na ang lahat at nakapag paalam na ako kay Doc Roman. Tumulak na kami kung saan ang bahay ni Samjo.

Halos mapanganga ako sa ganda ng condo nito. Hindi na namin kasama si Andrei dahil aasikasuhin pa daw ito. Maging sila Christof at Pietro ay umuwi na pag kahatid sa akin. Mag pupunta na lang daw sila ng umaga dito.

"Ayos ka lang ba, Senpai?" Tanong sa akin ni Marco ng maka upo na ako sa sofa. Tumango lamang ako dito.

"Dalawa lang kayo ni Samjo ang nakatira dito?" Tanong ko dito. Medyo busy pa kasi si Samjo kaya si Marco lang ang nakaka usap ko.

"Yup. sa kwarto ko na ikaw matulog muna. Kay Samjo na lang ako tatabi, mamaya. Para wala yung dalhin na kakantutin na naman dito. Sarap talaga buwisitin nun. Hahaha" Sabi nitong natatawa.

Masyado talagang straightforward itong si Marco, yun ang napansin ko dito. Curious tuloy ako kung paano sila naging magkaibigan na tatlo. Iba ang closeness nila. Ramdam mong pinapahalagahan talaga nila ang pagkakaibigan nila. Naiinggit tuloy ako sa pagkakaibigan nila.

"Paano pala kayo nag ka kila kilala?" Tanong ko rito, pagkaraan.

"Ah, bata palang kami magkakaibigan na kami. Si Andrei, kababata ko yun. Sabay kaming ipinanganak medyo sosyal nga lang sya kasi sa ospital ito isinilang, ako sa bahay lang.

Bale, Ninong nya ang Papa ko. Dati lagi kami nag aaway nun, hahaha pero naging magkaibigan kami sa isang pangyayari at secret yun. Hahahaha.

Si Samjo naman, dating shokoy na nag anyong tao. Isinakripisyo ang pagiging prinsepe para lang sa minamahal nya. Kaya umahon sa dagat at kinaibigan kami" Sagot nito sa akin.

Hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa sinabi nito, o matatawa eh. Puro kalokohan ang sinasabi nito.

"Narinig ko yun. Baliw ka talagang bakla ka..!" Sigaw ni Samjo.

"Lakompake. Hahaha." sabi ni Marco ng pumaharap ito sa akin nakita nto ang pag kagulat sa mukha ko.

Bakla ba Ito? Grabe hindi ako makapaniwala.

"Nagulat ka ba dahil tinawag akong bakla ni Samjo? Sus wala yun maliit na bagay, saka masarap kasi sumubo ng burat di ba. Hahaha Ice cream, tite, tite. Ice cream tite." Tawa pa nito.

"Seryoso ka ba dyan? Paano. Teka, seryoso ba talaga na bakla ka?" Tanong ko pa din dito.

"Duh..! Hindi mo ba nararamdaman? Isa akong sanggre. Ang nag mamayari ng brilyante ng lupa. Danaya." Nakangiti pang sabi nito.

Hindi ako makapaniwala. Sobrang tigas nito kung umakto. Kaya akala ko straight to at medyo may pagka prangka lang.

Mayamaya ay tumabi na sa amin si Samjo, nakita din nito ang pag kagulat sa mukha ko.

"Ano na naman ang sinabi mo, Marikit?" Tanong nito ng tumabi ito kay Marco. Marikit si Marco ba tinutukoy nito?

"O.A. Wala ah, sinabi ko lang na masarap si Christof at Pietro. At mukhang malalaki ang kargada. Sa true ba, Senpai?" Tanong nito sa akin.

Paano nitong nalaman na malaki ang kargada ni Pietro. Maging si Christof ay alam din nito? Paano.?

"Anyway, siguro kailangan na natin matulog. Tiyak ko kasi na mawiwindang ka bukas sa ipapagawa sayo ni Andrei. Ang payo ko lang sayo, sundin mo na lang sya. Dahil makakabuti sayo yun. Pramis. Mag tiwala ka lang kay Boss." Sabi ni Marco sa akin at tumayo na ito papasok sa isang silid.

"Wag mo na lang intindihin ang mga sinasabi nun, may pag ka maloko talaga yan si Marikit. Pero tama sya sa huling sinabi nya. Sundin mo na lang ang sasabihin ni Boss bukas. May gusto lang kasi iyon malaman at tiyak na makakabuti yun sayo." Seryosong sabi naman sa akin ni Samjo.

Napatango na lamang ako dito. Nag paalam na rin ito at pumasok sa silid na pinasok ni Marco.

Agad na din akong tumayo at nag punta sa silid na inilaan nila sa akin pansamantala. Pag pasok ko sa pintuan may nakita akong mga pictures sa dingding.

Mga korean groups ata ito. Puro mga male group ang karamihan na naroon. Kpop fan pala itong si Marco.

Napansin ko din na may isang larawan sa bedside table nito. Kinuha ko iyon at tinignan ko. Napangiti na lang ako ng mapag sino ko ang mga ito.

Tama nga ito, maliit pa lang sila ay magkaibigan na ang mga ito. Pero sino itong babae at apat pa na lalaki? Makikilala ko din ba sila?

Ibinalik ko na ito sa lagayan at nag desisyon na humiga na sa kama, umusal muna ng maikling panalangin at pag katapos ay natulog na.

Baon baon ang hiling na sana ay maging maayos na ang lahat.

Kinabukasan

Kinausap naman na ako ni Andrei sa mangyayari pero hindi ko pa din kasi maintindihan bakit kailangan gawin pa namin to. Ano ang gusto nitong malaman sa dalawang lalaking ito.

Hindi pa ba sapat na malaman na handa silang tulungan ako. Ano bang gusto mo pa, Andrei.?

Ayos lang sana kung wala akong nararamdaman sa kanilang dalawa. Kaya lang kasi, ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Mas lalo lang nila pinapalito ang puso ko, eh.

Tumingin muli ako kay Andrei at palihim akong kinindatan nito. Sabi nya sakyan ko na lang daw lahat ng sasabihin nya.

Paano? Kung itong makulit na puso ko kanina pa tibok ng tibok. Isama mo pa na sobrang gwapo ng dalawang ito ngayon. Nakakaramdam ako ng init na di ko mawari.

Halos manginig na nga ako ng dumampi ang labi ko kay Pietro kanina. What more pa kaya kung mas lumalim pa iyon.

Bahala na nga. Maya Maya ay pinatayo ni Andrei si Marco. Napangisi ito sa akin. Nag lakad ito patungo sa amin ni Pietro.

"Teka, don't tell me si Marco ang hahalik kay Richard? Teka saglit kaya ko na ito." Pigil ni Pietro kay Marco ng maka lapit ito sa amin.

"Hindi si Richard ang hahalikan ko, Pre. Ikaw? Alis dyan senpai at manood ka kung paano mag patigas ng lalaki. Ganito humalik." Sabi ni Marco sa akin.

Ayoko man at tutol ako sa magaganap ay umalis din ako sa tapat ni Pietro at ito ang pumalit sa akin.

"Teka, hindi kita hahalikan, Bro. Teka lang." Sagot nito kay Marco.

"Napipilitan lang din ako dito, Pre. Kaya nga nag toothbrush pa ako para lang maging malinis. Teka bakla ka ba at naiilang ka sa akin?" Sagot ni Marco dito

"Hindi ah…! Hindi lang ako sanay. Saka sigurado naman na hindi ako titigasan sa halik mo." Sabi ni Pietro kay Marco.

"Tignan natin kung hindi ka titigasan. Kaya wag ka ng mag inarte diyan." Confident na sabi ni Marco.

Alam kong ayaw ni Pietro gawin iyon, tumingin pa ito kay Andrei at sa akin. Nang makita na seryoso kami ay tumango na rin ito.

"Sige na, para makita din ni Richard. Wag ka ng maarte. Pag kay Richard ang bilis mo. Eh, parehas lang din naman sila." Sagot ni Andrei dito.

"Eh, iba si Richie boy. Saka nakakailang kasi itong si Marco." Sagot ni Pietro na ikinapula ng mukha ko. Nakakaramdam ako ng selos pero kahit paano ay nawala ng marinig ko ang sinabi nito.

"Ano, hindi tayo matatapos dito. Sinasayang nyo oras namin, eh" Gigil na sabi ni Marco. 

"Okay, basta hindi ako gagalaw." Sagot ni Pietro.

"Oo na, oo na. Katagal pa, eh. Mag eenjoy din naman mamaya. Hayaan mo lang ako sa gagawin ko at hayaan mo lang din na tigasan ka. Wag mong pigilan." Ngisi ni Marco. 

“Never. Hindi mangyayari na tigasan ako sa halik mo.” Siguradong sambit ni Pietro dito. Ngumisi lang si Marco sa sinabi nito.

Ilang sandali pa ay lumapit na ang mukha ni Marco kay Pietro at idinampi na nito ang labi nito doon.

Malumanay lang ang paraan ng pag halik ni Marco dito. Halatang hindi namn ibinubuka ni Pietro ang bibig nya. At umaasa na wag talaga sya talaban sa ginagawa ni Marco.

Mayamaya ay ipinatong na ni Marco ang mga kamay nya sa batok ni Pietro at ang kaninang malumanay ngayon ay nagiging mapangahas na.

Nang maibuka ni Pietro ang bibig nito ng kaunti ay sinamantala iyon ni Marco at ipinasok nito ang dila doon. Hindi na nakapalag pa si Pietro at tinanggap na lang ang dila ni Marco.

Ang kaninang mahinahon na halikan ay ngayon laplapan na. Idiniin pang lalo ni Marco ang labi ni Pietro sa labi nya. 

Kung kanina ay si Marco lang ang nakilos sa halikan na iyon. Ngayon ay maging si Pietro ay lumalaban na rin. Hindi nito napanindigan ang sinabi nito kanina.

Naiinis ako dahil bumigay ito, at the same time nalilibugan ako ng makita kong nag eenjoy ito sa halikan nila Marco. Fuck..! Eto na naman ako. Nakakaasar.

Nag hiwalay ang dalawa saglit para lumanghap ng hangin, tapos si Marco ay hinalikan ang leeg at Adams apple ni Pietro.

Masasabi kong magaling nga si Marco mag paligaya ng isang nilalang. Base na din sa nakikita ko. Mas mahusay pa ito sa ginagawa ni Stephen kay Emmet. Puta.

Halata naman sa mukha ni Pietro na nasasarapan ito sa ipinaparanas dito ni Marco.

Mayamaya lang ay nilaplap ulit ito ni Marco. Tumugon na ng mapusok na laplap rin si Pietro. Ilang saglit pa ang kamay naman ni Marco ay nilamas ang dibdib ni Pietro at kahit may suot pa itong damit ay nahanap ni Marco ang kaliwang utong ni Pietro at nilaro laro iyon.

Ngayon ay halata na ang pag tigas ng umbok ni Pietro sa suot na short nito. Dalang dala na ang lalaki sa halikan nilang dalawa. Kung wala nga lang kami roon ay baka nahubaran na si Pietro. Parang nawala na kasi ito sa katinuan.

Ilang saglit pa ay bumitaw na si Marco sa halikan nila. Inalis na rin nito ang pag himas sa burat ni Pietro.

Tahimik ang silid. Habang nakangisi si Marco kay Pietro. Na hanggang ngayon ay lasing pa rin sa mainit na tagpong iyon.

"See, Richard. Ganyan mag patigas ng lalaki dahil lamang sa halik." Sabi ni Marco sa akin sabay hawak sa halatang halata na umbok ni Pietro.

"Fuck..!" Mura pa ni Pietro na narinig namin. Pulang pula ito sa hiya. Hindi na nga ito makatingin ng diretso sa akin. Ikinatawa naman iyon ni Samjo at Andrei.

"Look so good, yeah, look so sweet. Looking good, enough to eat. Ice cream, Tite. Tite. Ice cream, Tite..!" Naka ngiti pang kanta ni Marco.

"Nice one, Kupal. Hindi pala maapektuhan at titigasan, ah. Hahaha/" Pang aasar dito ni Christof.

"Shut up, Panget..!" Asik naman dito ni Pietro na tinawanan lang ni Christof.

Hindi ko alam pero nainis din talaga ako ng konti kay Pietro. Bakit kailangan tigasan sya at masarapan. Ganoon na ba ako kapanget kahalikan. Para hindi ito maapektuhan sa akin. Nakakaasar. 

Hanggang ngayon ay hindi ito makatingin sa akin. Halatang nahihiya dahil sa nangyari. Hindi siguro nito akalain na ganun kagaling si Marco. 

Bahala ka sa buhay mo..! Hindi kita hahalikan hanggat hindi ka nag to toothbrush.

Kinabahan ako dahil alam kong si Christof naman ang mahahalikan ko. Ewan ko ba. Iba talaga ang dating ng dalawang ito sa akin.

May nararamdaman ako sa kanila na madalas kong iwinawaksi. Subalit ngayon kaharap ko naman sila at gagawin namin ang bagay na sa pantasya ko lang naisip.

Mahaba pa ang araw at alam kong madami pang mangyayari.

Marami pa akong kailangan matutunan at marami pa akong kailangan pag subok na pag daraanan.

Sana lang makayanan ko ang lahat ng iyon. Pero bago yun, hahayaan ko munang malasap ang labi ni Christof maging ang labi ni Pietro. Kahit nakakainis ito.

-----------------------------------------------------------

“Ano, Senpai. Suko na ba?” Tanong sa akin ni Marco matapos mag tapos ang session namin kasama sila Christof at Pietro ngayon araw.

“Hinding hindi. Kailangan kong maging matatag. Nakaka isang araw pa lang ako, Marco. At alam kong marami pang pagsubok na ibibigay sa akin si Andrei. Tama ba ako?” Tanong ko rito na ikina ngisi nito sa akin.

“Excited na ako sa mga susunod na ipapagawa sayo ni Boss. Sana may special participation ulit ako. Para naman makita ko ulit ang pagseselos sa mga mata mo. Hahaha.” Wika nito sa akin na ikinagulat ko.

“Huh? Nag seselos? Hindi naman ako nag selos.” Deny to death kong sabi rito na ikinatawa nito ng malakas.

“Sa akin ka pa talaga nag lihim. Ayos lang naman iyon, Senpai. Wag kang mag alala. Hindi ko naman sila aagawin sayo. Hindi ako ahas gaya ng EX BFF mong si Endrick.” Sagot nito sa akin.

Hindi ko rin naman ramdam dito na ganun ito. Ibang iba sila sa mga nakilala kong mga tao na peke. 

“Saka ang sarap ng labi ni Pietro. Si Christof ba ay ganoon rin?” Tanong nito sa akin. Pinamulahanan ako ng pisngi ng maalala ko ang halikan namin ng dalawang lalaking iyon.

Hindi na naman ako nakapag salita sa tinanong nito kaya mas lalo lang akong inasar ni Marco.

“Sa tingin mo, Marco. Ano pa kaya ang ipapagawa sa akin ni Andrei, bukas?” Tanong ko na lamang rito.

“Uy, iniiba ang usapan. Hindi ko pwede sabihin, eh. Abangan mo na lang. Anyway, mag pahinga ka na. At tiyak na magiging busy ang mga susunod mong araw. Goodnight, Senpai.” Paalam ni Marco sa akin.

Sinunod ko na lamang ang sinabi nito. Pinilit kong makatulog pero hindi ako nilulubayan ng mga maiinit na tagpo na ginawa namin kasama sila Christof at Pietro.

Sana sila ulit ang maging kapartner ko para sa gagawin na training bukas. Nag iinit ang pakiramdam ko lalo na ng maalala ko ang pag tigas ng mga kargada nila sa paghahalikan namin.

Hindi ko tuloy mapigilan hindi tigasan ngayon. Gusto ko sana mag palabas kaya lang. Pagod na pagod talaga ako. Yung utak ko lang talaga ang ayaw pa mag paawat sa kakaisip. Gising na gising pa rin iyon.

Madaling araw na tuloy ako nakatulog. Dahilan para ma huli ako ng gising. Pinagalitan tuloy ako ng tatlo. At ang inaasahan ko pang training kasama ang sila Christof at Pietro ay hindi nangyari. 

Ang masaklap pa ay pinag bawalan ang dalawa na makipag kita sa akin. Hindi ko tuloy alam kung maiinis ba ako sa tatlong ito o hindi, eh. 

“Ano, handa ka na ba sa gagawin natin?” Nakangising sambit sa akin ni Andrei. Hindi ko gusto ang pagkakangisi nito sa akin. 

“Handa na..!” Sigaw ko na lamang para palakasin ang loob ko. Kailangan kong gawin ito para sa sarili ko.